Конечно одлучивте да купите нов автомобил. Веќе сигурно имате некои фаворити, а сигурно ќе се појават и нови кандидати за купување додека ја донесете конечната одлука

Она што следи е тргнување во потрага, собирање на информации и секако зачекорување на терен каде што сте во драматично подредена положба во однос на продавачите, кои се добро обучени на оваа тема, за разлика од повеќето од вас. Вообичаено е автомобилот да се избира врз основа на буџетот што го планирате за купување. И најчесто потрагата тргнува од ценовните листи прикажани на веб-страницата на продавачот.

Сепак, овие ценовници обично се само бројки на хартија, односно служат само за исполнување на формата на прикажување, најчесто имагинарни цени. Цена по која автомобилите не се продаваат, туку служат само како почетна точка во преговорите со потенцијалните купувачи. Често може да видите и неколку колони: редовни цени, акциски цени, па дури и „дополнителни акциски цени“, од највисока до најниска. На овој начин, продавачите не воведуваат со фазата на преговори за износот на „попустот“, а тоа е терен каде купувачот во старт ја губи битката во преговорите кои се се, само не фер.

Влезната цена односно цената која ја гледаме на интернет или на самиот автомобил кој сакаме да го купиме, ги вклучува следните категории: цена на возилото по фактура на добавувачот, зависни трошоци за набавка (трошоци за превоз, осигурување на транспортот, друга логистика), царински трошоци, пресметана разлика од страна на трговецот и на крај данокот на додадена вредност пресметан како процент од збирот од претходните трошоци за набавка.

Само дилерот на автомобили или дистрибутерот ги знае апсолутно сите параметри, односно бројките од претходната равенка. Купувачот, се разбира, не ги знае. Единственото нешто што купувачот знае е декларираната цена како продажна цена на возилото. Ја знае и вредноста на данокот, но отприлика тоа е се.

Така, продавачот е единствениот кој знае која е најниската цена по која може да го продаде возилото, и со тоа да се постигне доволна разлика во цената што ќе му овозможи да ги покрие апсолутно сите трошоци, плус и да профитира.

Тогаш кога продавачот ќе пресмета, а тоа секогаш го работи и мора да го работи, која е најниската цена по која може да продаде одредено возило (комплексна пресметка земајќи ја во предвид и дополнителната опрема), ја зголемува за одреден процент. Овој процент е секогаш повисок, отколку попустот што трговецот е подготвен да го „одобри“.

Со други зборови, вие не преговарате колку попуст ќе добиете од продавачот. Вие преговарате колку повеќе ќе го платите возилото од цената за која продавачот е спремен да го продаде на вас.

Затоа, не влегувајте во преговори за висината на попустот, напротив побарајте цена од продавачот за која е подготвен да го продаде возилото. Едноставно, влезете во салонот и… „Јас не сакам никакви преговори за цената, дајте ми една понуда врз основа на која ќе одлучам дали ќе го купам автомобилот што го нудите или не. Ако цената на понудата не ми одговара, нема да го купам возилото сигурно“.

Попустите не се ништо друго освен мамка за будали.

Извор: autorepublika.com